SMALL TALK AT BUKOWSKA AND LIBELTA: A poet in Poznan. - Poetry Chapbook, 2012.

“Krabo” They say moon is the same for everyone Streets are hostile or friendly Nothing depends on your luck You exist cause you’re taught to...

Sunday, July 29, 2012

"Eastern Bananas" Complete poetry chapbook.

Bullshit

I keep having that flashback
child on a viaduct cracked from sunflowers
under a red star, dreaming
of concrete landscapes shifting
factories caving in
smokestacks falling
proud blocks giving way
to the forest
the child erecting its eyes
to a new pedestal, one its parents
didn’t live to see – though they didn’t even
die – they simply vanished
but now the sun is shining
free radio’s playing music
through simple headphones
chants of freedom erase
equal slogans, make room
for love, replacing blades of unity
sole party, now dismembered, looks through the cracks
at sunflowers calling bees
to create simple food
out of nothing
for the masses to feast on
it invested in arms much too long
embracing too many people
let them finally
have a taste of freedom
before the new oppressor comes around
was this child even me?
I remember vanishing too, around 1989
with the last wave of protest
too loud to resist much longer
I was drinking bold juices
of West, back then
waving banana machine guns
I keep having that flashback
my drinking pals call the devil
I know it’s just a mirage
dead, misleading image
though from my father’s LPs
I learned of many fine people
creating in those sad cold ages, too bad
they didn’t have the context
their western contemporaries lived in
and taken out of our context
all they and we ever did
was bullshit

Last Candle

we’ll melt that last candle, I promise,
it’s a trip to the sun, no less,
amazing feature, silver screen creature
you’re the prettiest one, I took you with
me, everywhere I went, I’m sorry for the
people you had to meet, but time is golden
and gold is power, and I haven’t done
anything yet to acquire
whatever it takes for success, success
is an empty page, but folks
believed me, and now I’ve got
debts I once was free of, I promise, it’s a trip
to the south where we’ll watch African
moons rise over rootsy backdrops
and I’ll never rhyme again, unless it
makes me some dollar, unless it takes
me back home, when we both were
adorable children, favorites of our
families, but since then I’ve become
outcast poet, and you’ve been inspiration
to many, in many bedrooms, waking up
the monsoon that lies beside me
feels good, but I know it’s not mine
though time will come to cruise
that last stony night, from then on it will be
perfect golden daybreaks, clouds
serving grapefruit tea, white coffee
with freshly picked snowflakes,
we’ll reside in that last
free island, perhaps we’ll find that
lost particle, launch further expeditions
if only you decide to stay somewhere
the free spirit you are
I might finally join you, can’t you see
you’ve made my boots weary
and they won’t lead me naked
stoned and dazed forever
thru a palace of childhood you try hard
to envision
I’m pretty sure there’s no such thing
as a palace, it’s more of a park
but by loose definition
and most certainly not where we landed
I promised a trip to the sun
no cheap ersatz will do
though I’m sure you already
feel golden, always free
from connections

Side Streets

without trips, drunk alone
the next line should be something
that ends with cobblestone
routine kicks in, or it’s only
the sound of silence,
anyway I don’t believe I’m special
same feelings as you
same flesh and spirit
perhaps mine is easily locked
in a bottle, that’s why I’m
drinking alone, after another
idiot’s day, the next line should end
with something that says “stay”, preceded
with please, but I knew she wouldn’t, so here
I am with my guitar, trying to write
a song, but the chords are messed up
and I’m a funny guy with no job
who pretends he’s really
acting, maybe that’s why the last
line should say distracted
haven’t felt that low since I landed
here, here is Paris, 2 A.M.
looking outside my window
I see couples sharing the street
but there’s no one I know outside
so there’s no need to move
and as I find another needle, I guess
the chorus might need a fiddler
or the intro, some sad East European
notes, did you know that every country
has a blue note of its own? ours is played by the
war drum, awakening our women
frightening last survivors, it beats
across the border, every time a child
is born in enemy’s city
we weep, without tears
but you better stick to songs, this last
dialogue should end with “wrong”
or “war is wrong”, but I’m shooting
junk in a dirty hotel room that remembers
both wars, then Korea, Vietnam and everything,
not even knowing who I am
except that this girl came to teach me
how it’s like to be alone
in a city of a million friends
that’ll forget your grave
once you slip over its
side streets

Reputation

you’ve got to earn your reputation
write everywhere
live the day with inkaust roses
blooming in the rearview mirror
fall asleep with death by your side
in the same dirty bed
where you screwed her first, midnight jazz
pumping wild, limitless, into the
coma of sunrise, where your first
words were written, screamed
against the hospital confinement
later nursery, school and prison
still you scream, to earn your reputation
poems are bread, life is the coffee
take a bite, sip the enlightenment
cup by cup, slice after slice
don’t feed it to birds, they’d die
from the exhaustion, unlike you
they still need the power to fly
they’re not confined, unless you count
the bright blue dome, cliché turning
wheel, advertising sign
whose reputation were you living?
does it really matter?
the only question is open books
in the chimney, pistols in the bathtub
shooting sterile tiles, in another
hospital, old, either going mad, or expecting
another child – you’re no one
until you prove your infection
once you do that, you’re healed
back to society
living on prescriptions, shooting sure
shadows at sundown, talking to the
omnipresent priest, arranging
your wedding, once you’re sure
you made it, the world will make you happy
whether you like it or not
you’ll become the fragment
everybody wanted
canned supermarket sun
baby in the cart
whether sold or stolen
it doesn’t really matter
when the graveyard shift
yawns back
at the awakening city

Kid with a Radio

I sat by the radio at night
never was conscious in school
the next day, dreaming of an
autumn Sunday, writing
lyrics, recording
music I then called obscure
from times I can’t remember
times I’ll never live in
filling up the dark, dimming
lights for love, I never had
a friend, but transistor lights
and oceans, though all we really had
was sea, fishermen telling legends
of a frozen passage
I listened to them, vacationing along
wishing I was back in school
so I could write in chemistry notebooks
sketches of a future song
I wrote down riffs, made notes
on song structures, was humming
imaginary refrains, I never thought
I’ll make it, but I kept streaming
phasing through the ether
clouding with the night wind
morphing with the currents
and so they took me – to far off
lands I never thought existed
with hungry girls that never
really knew me, anyway, the pearls
kept falling from their stylish neckties
jewelry, necklaces, all they ever wanted
I bought them, risking my breakfast
but hey, I don’t regret getting thin
especially in Berlin, where I’ve heard
they’ve got the best scene – bullshit,
they’ve got fat fingers
purging through the madness
urging with the rubble
same thing every town
wrapped in wallpapers
damned boys
who wish they were as young as me
still willing to change
especially myself
still willing to run
not from, but against the system

British of Me

sadly
I lost track
of some memories, I no longer
blaze them
with a chewing gum torch
and carry them through the
main square
things became simpler, I no
longer need them, so I let
them pass
people will love me, those
who always did, no need
to smile back again
encountering loss
grief, despair, I’m flying now
where no eye flares
no fire ever rages
it’s oddly calm, on this cloud
I’ve packed my sorrows
in thunders, let’s let them roll
all night, until they’re full
feasting on trees
I climbed as a child
looking at forests
that once proudly grew here
back into tears of the spider
weaving his clear-cut sunweb
who am I to see this
let alone do it – I mean gazing
at eternity, which is not the
dark void
some sad monks want it
to be, rather a flash of steam
from the first train rolling
down American shores
the undiscovered continent
waits to shed the green skin
succumb to steel brave sunrise
forged by ugly children
who thought they’d found their
paradise – things are not what they seem,
and I am on a war path
years have taught them nothing
but pillage and murder
addictions and diseases
let me drink my tea
so British of me, darling

It Must Be Spain


I think I’ll try write down
anything different
from what I usually read
in so-called rebels’ books
private editions, limited print runs
obituaries in flesh – their words, as mine so far,
were ordinary, we used
same dictionaries, obviously
speaking different tongues
all sadly flat,
they probably thought we’re
the same, midnight beatnik daredevils
haunting suicide bridges
documenting the road
but then something struck me
and I moved away, no longer
insane, I exited stage
realizing we all write equal
as musicians we’ve scales
to stick to, we’ve got the margins
of sky, we can bend the rules
but never change them
we write the same,
no matter our history
so why we feel the need
to memorize our lives
as if they were essential
reading, no worries,
someone does that for us
not in earthly books
but on bronze literal columns, in
heaven, in invisible ink
and virgin kisses
where no words are laughable
imitable, combustible
and no publisher decides
what slogan should he stick
to your forehead
no writer writes you, no reader
reads you, no one is really
famous, but all the lines
are there, photographed
right down where we left them
you say it must be asylum
wings of failure bought you
I think it must be Spain
cause everything smells
so nice

Comprehended

at times I think
there’s a Buddha speaking
thru me, but thankfully
I put me back to ground
with casual smoke rings
irresistible neons
sleazy bars
proving there’s nothing
inside me, not even winds
howling thru abandoned
districts, in the town
where I was born, in cities
I lived thru, trams
going nowhere, shades
of people thumping
the sun, at times I think
it shines, like the moon,
in reflected light, but
speedily, stars cut me to size
I’m not like those people
and there’s not even nothingness
inside me, just biology
reproducing, endlessly searching
for meaning where there’s only
a road sign on a half-finished highway
saying “this” or “that” way, to my
half-finished journey
I haven’t even begun
who was I before coming down
on this world
on a pitiful drunken Sunday
my first Satori train
stopped at the wrong station
slicing thru sky
that dawns on my brain
like a twinkling bird of rebirth
flashing with the summer
on wings no human bought
no Buddha
comprehended

Saturday, July 21, 2012

"Berliński Puls"

***
Jestem wypalony – powiedział młodzieniec
wysklepiony w dziurkę od klucza
przez niego prześwitywał orgazm
wczorajszego pasikonika
i o ile nie wiem, kto wzburzył jego włosy, o tyle
pewien jestem, że jechał tym samym u-bahnem
co ja, w przeciwnym kierunku
zadając niewygodne pytania
nieistniejącym konduktorom
jestem wczorajszy – stęknął, patrzywszy w puste
oczy kobiety w markowym garniturze
słuchał cygańskiego grajka
w repertuarze irlandzkim, i jego czas się kończył – było
mi żal młodzieńca – mój czas się nawet nie zaczął
zaciąłem się przy goleniu i strużka krwi
wciąż wisiała na podbródku
rzuciłem grajkowi markę, chciałbym być nim
i znów mieć pięćdziesiąt lat
byłem jednak znacznie starszy, a młodzieniec znów
westchnął – jestem przegrany – chłopczyku,
pomyślałem, nie masz skry życia
z natury – to nie kwestia lat, czy wypalenia, ale
spójrz na mnie, pięćsetletnie ścierwo
które wciąż pachnie
perfumami jutrzenki
i nigdy nie ma dość
przemyślanych, prawomocnych
kopnięć od starszych, usłużnych kolegów.

***
Skarby tego miasta
nigdy nie istniały
ono zawsze plądrowało
teatry tego miasta
wypełniała sztuka
nigdy niesczerniała
ulicą tego miasta
przechadzali się ludzie
wpatrzeni w kolaże
inkaskich łupieżców na kolumnach
antyku, gdzie teraz wisi złote uzębienie
malarze tego miasta
powielali szkice
architektoniczne, kopiowali modę
a muzycy spuszczali
wagnerowskie gromy
z wynajętych zatęchłych
lokali, w desperacji,
na co dzień pustych kamienic
woda w tym mieście i piwo
spływały czerstwą krwią
słowo w tym mieście
nie znaczyło nic
i dziś o tym mieście, nawet wspominki
archeolog nie usłyszy
dziś inne miasto tętni
bassowymi riffami, pastelem mooga
graffiti zstępujących poetów
i rapem nowych najeźdźców.

***
Niewygodne pytania
zasłyszane trzy ulice dalej
skierowały mnie do małej, przytulnej
włoskiej pizzerii, gdzie od razu
zaproponowano mi pracę – miałbym
przecierać stoły i podawać pizzę
z milionami nieskończonych
piosenek nad głową, z perspektywą pracy
za marne marki przez wiele długich
lat – zawsze jednak lubiłem Włochów, więc
przyjąłem propozycję
okazało się, że knajpa była przykrywką
dla lokalnej mafii
zawsze miałem szczęście.

***
Chmuro, chmuro – dokąd dziś zaniesiesz moje ciało? wczoraj byłem u twojej konkurentki
zostałem na tydzień
nie dokończyłem obiecanego wiersza, zresztą
nigdy nie pisałem sonetów
to był marny pretekst
dachu, dachu – skąd dziś zanurkuję w Landwehrkanal
i kto pożyczy ciepłą kurtkę, bym mógł upić się
w Görlitzer Park
za dużo chcę powiedzieć w jednym wierszu
księżycu, księżycu, zanieś mój cień do domu
i naparz mu dobrej herbaty.

***
Nieistotne brzegi, industrialne mury
kostki i kubiki, drwale, niesterowne okręty
groby i kebaby, Arcanoa i rury, dzwony
pustego kościoła – o północy przychodzi
niemy gość, bezcielesny trwacz
zasiada w moim bujanym fotelu
odpala moją fajkę
dziwi się „hasz?”, tak, odpowiadam
o czym dziś pogadamy?
wzdryga się, odkłada fajkę, dym bucha spod
kapelusza, „przynoszę wieści z miasta”
przepraszam, nie widzę tu żadnego,
bloki, antresole, parawany, falochrony – „nie, nie, to dalej na północ”, koryguje moje
ruchy po globusie – w tle płynie nieskrępowana
syntetyczna papka, nazywana
Szkołą Berlińską – nie widzę tu żadnej szkoły,
podnoszę rondo gościa, raczej bolesną
anonimowość w antyutopijnym państwie
które wyprzedza naszą przyszłość
i jeśli zostało jakieś „anty”
to niech nie usłyszy go twoja córka
nad ranem
z ust przyjaznych
funkcjonariuszy beztrwania:
niedzisiejsze prawa, podrobione druki,
staromiejskie stemple, farbowane lustra
wszystko to zbiera pętla
introspekcji.

***
Zużyłaś wszystkie ciała
schodziłaś wszystkie mosty
zdrapałaś wszystkie gwiazdy
i co masz teraz w dłoni? czyżby kontynenty
zmieniły kurs? czyżby świat roztrwonił
miłość? dlaczego jeszcze stoisz
z grabieżczym wzrokiem
szukając miejsca
kolejnego podboju?
gdybym to ja był kąskiem tego
co roztrwoniłaś
musiałbym paść martwy
jaki potwór pragnąłby jeszcze – energii
władzy, posiadania
i jeszcze nazywał się hipisem
tak nago i niewinnie wplecionym
w sofę.

***
Ktoś powiedział mi parę żyć temu
„twoje wiersze są o niczym”
a o czym miałyby być?
co tak szczególnego się dzieje?
kto tak szczególny się rodzi?
jaki temat nie schodzi
z bladego ekranu gazet i TV?
jeżeli dla kogoś „o niczym”
oznacza już „puls istnienia”, to dziękuję za komplement.

***
Neony – nie jest ich w nocy
wcale tak dużo
wieczne kawiarenki – wcale nie
rozbłyskują gorącym światłem
tanie kobiety – nie łatwo je
znaleźć
jeśli nie wiesz, gdzie właściwie
trafiłeś
z automatu na papierosy
wyłania się szklista, śluzowata
dłoń, szpon właściwie
i podaje paczkę Marlboro
ludzie – palą na myślenie
potwory – wszystkie pochowaliśmy
w czterdziestym-piątym.

***
Stalowa krew wylewa się na peron
elegancka dziewczyna odskakuje
przerażona – tłum kaszle ze śmiechu
to tylko pociąg „wczoraj”, szepczą
odbierając duchy z pokładu
ja też się śmieję, ale z uczuciem
mechaniczny rechot żab
nie jest czymś znanym
w kraju, z którego pochodzę
u nas krew wylano wcześniej
i nikogo nie szokują
nowoczesne pociągi.

***
Zanim postawi się komuś pomnik
pamiętajmy,
to tylko wycinki z gazet
w nich konie pchają powozy, a
spóźnione żarówki
docierają w końcu do celu
mnisi w skupieniu obserwują
gazowe morderstwo
podpalając swoje szaty
czy tak warto o tym wszystkim
pamiętać, czy nie lepiej
honorować chmury?
dzisiejszy pomnik
jest jutrzejszą obelgą
dzisiejsza wolność
jutrzejszą dyktaturą.

***
Powinienem pisać o górach
wyzwaniach, ekspedycjach
nie o samotności anten w szpikowanym
chromem zmierzchu, prowadzę jednak
z nimi dyskusję, a to obliguje…
niełatwo zmienić profesję dachowego
kota i poczuć odrazę do nocy – kinematograficzna otchłań wciąga bardziej niż niebo
w poranek taki jak ten
kiedy nie chce mi się nawet śnić o górach
nie wspomniawszy pisać.

***
Kiedy tylko rutyna puka
do lukrowanych drzwi, a wyświechtany
idiom frezuje oczy wczorajszym
papierosem, pora się wycofać
może na parę lat, zapomnieć o istnieniu
i „byciu sobą” – to tak horrendalnie amatorskie zadanie, że wypełnianie go
trawi flegmą wczorajszego króla
dzisiejszy chodnik kloszarda
na nim staje basista i odpala
funkową maszynę
od tego momentu nie liczy się nic – dam mu
tylko swoją wizytówkę – mam nadzieję,
że wpadnie do studia.

***
Niewolniku strony, nie rozpaczaj – sługo
swojej czaszki, odpal ostatnie świeczki
dziś pierwsza noc samotnego czuwania
postawiliśmy gwardię afrykańskich
bębnów pod twoim oknem
i gawędy szatana w piwnicy
zejdź łaskawie po rower
i odjedź w łuczywo Kreuzbergu
na czubku pustego kościoła klęczy Chuck Berry
słuchaliśmy go często tej zimy
śnieg spadł gdy zawyły syreny
potem było już za późno, by
odbić od brzegu.

***
U-bahn, s-bahn, tramwaj, linearne spotkania
puste miejsca siedzące
urzędniczy ton
luźnej semantycznie dyskusji
o korzeniach rock’n’rolla
anonimowy Murzyn, „chcesz skręta?”
synkopowane klucze ptaków
łabędzie, przymrożone
ciemne ciężkie piwo
lekkie serca darczyńców
domy bez skazy, te otwarte na zawsze, obmazane
krwią wielbłądów, narkotyczne wizje
ludzi wschodu.

***
Portret, w dwudziestu-jeden wariacjach
grafomański obraz
zapisany rolką tych samych wyrazów
ograniczony zasób słownictwa
zbyt mało energii, by wyłowić
rybę, zbyt mało weny, by kreować
metafory, zbyt wiele rozumu, by gotowych
nie przytaczać, otwieramy słowniki
i pławimy się w wulgaryzmach
uczą, że prosty język jest śmieszny
wysublimowani rybacy
wciąż trafiają na te same ości
w międzyczasie kefirowy zmiatacz czasu
objada ciało z boga.

***
Mój płaszcz rozmyśla – co jeszcze pozostało
w tym ciele, czego pióro nie spisało
co nie zostało odkryte w pożogach
jatki stulecia
kto wspiął się na inteligentną górę
i rzucił anioła
w mętlik rynsztoka
kto wielbił duchy
berlińskich niedociągnięć, choć politycy
chełpili się likwidacją pcheł
i komunistycznych konstrukcji
a w Pałacu wciąż rozbrzmiewa muzyka, ochłap władzy rzuca refleksy na rzekę
mim rozpoczyna spektakl
i naszczudłowi tancerze
przechodzą na drugi brzeg – ktoś stawia
rzeźbę, inny wizjoner
dekonstruuje miejskie pustkowie
cóż za wyświechtany slogan – w mieście
nic nie jest puste, wszystko powraca do formy
posłuszni jej trampowie i bardowie
już snują pieśni w pokornych
czterowersach, klasycznie europejskich
rytmach, pazernowładczych rymach
białasa, toczą wirus samotności
przez poduliczne sekretne komnaty
zaraźliwe automatyczne sekretarki
i wieczny pęd pióra wszelkiego
do śmierci jego śmierci amen.

"Autostopowicz"

***
Mchem okryty wędrowiec
stoi w piaskach
rozgałęzia ramiona
widząc
słońce na przeciwległym brzegu
oplatające kręgi drzew
rzucone w plażę
syntetyczne chmury eksplodują
świat pokrywa się rdzą
oczy wędrowca
śledzą fale – teraz już nieistotne
błyski morza, rzucane przez zburzone
latarnie, nie przyciągną innych spojrzeń
niż wspomnień skamieniałych ramion
teraz wczepionych
w azbest, rzuconych w złoto dachów
i światełka przejeżdżających
transportów.

***
Z dachu naprzeciwko rozlega się
cichy świst punk-rocka
ktoś ćwiczy bass
a w skarlałym pokoju linoskoczka
syntezator rozpoczyna taniec
dziwna synchroniczność
splata z sobą trans poranka
wyrzucając w niebo
jedną nutę, miliony dźwięków
gdzieś daleko refleksyjne (jak w odbiciu) perkusje
transmitują dżungle Afryki
w oknie otyłe ciekawskie babsko
gotuje barszcz
wrzucając weń wszystkich przechodniów
i tych z przeciwległych okien
umorusanych niebem muzyków
a ja maluję graffiti
ze spodkami nad głową
i krzyczę do niej:
płomień!

***
Czy zaczęła się wojna, czy to tylko
Jowisz przemknął nam nad głową
z domniemanym basem boga, lub usłyszeliśmy wreszcie lud pierwotny, mijany na ulicy
plankton z betonu
ostatnie chwasty lata trawią soki
klinik i biurowców – ci, którzy służą pomocą, sami potrzebują jej najbardziej
słuchają niewłaściwych fal
wspinają się na niepoprawne góry
kiedyś należące do piórogłowych pereł
i grzęzną w samomyślnych receptach
na paniczne szczęście bladoskórego
demona
przykutego do maszyny – tam-tamy
biją.

***
Wcielam się we wszystkich
jednocześnie – nie uznaję granic materialnych
a ostatnio byłem tu w czerwcu
zapamiętałem pewne kwiaty
i galaktyki
z miast nie zostało nic
choć zbudowaliście nowe, nie
podobają się tak bardzo
słońcu, jak dawniej – i gwiazdy
wiszą nad inną głową, ale rybie łuski
dłoni pamiętają kontynenty
kiedyś wybite w górę, dziś okupowane
i wszędzie gdzie trwa wojna
trwonione jednym pstryknięciem
palców żywoty, lądujemy tu i teraz
wywoływaczu wojen spójrz – masz
oczy wczorajszego wybawcy – może wszyscy
macie te oczy – ja zachowam duszę
aspołecznego patrolu, i tak
przenicuję nadczłowiecze tkanki
pomylonych.

***
Z drugiej strony, pozdrawiają serdecznie
ocalone dłonie koneserów
rzucone wcześniej w bop
i czarno-białe filmy, teraz zapuszczają brody
i święcą się na proroków
beatu
świętych kanonicznych
aptek
tak, to modne w tym sezonie – polecają się
żurnale i ulotki zostawiane
pod drzwiami, wsuwane pod próg religijne uniesienia, dostarczane cyfrowo flesze
z drugiej strony, tak, z drugiej strony, pozdrawiają serdecznie odmłodzone monstra, przyklejone do warg gąbczaste kreatury, apostołowie bezrobotnych
pokoleń
kto zje z nami?
przepraszamy,
to nie nasza stylizacja
a, i Jezus opuścił budynek.

***
Miasto wydaję dźwięki
stłumione skowyty, pętle rozgardiaszu,
a nocą,
przeraźliwe wrzaski
ciszy, morderstwa
na widelcu mostowego wędrowca
przebył długą drogę z plaży
i stał się kamieniem
rzuconym w rynsztok alchemii
ku uciesze dźwiękostrady
nielinearnego tworu, jakim jest
każda miejska struktura, nieważne
ile włożysz koloru
wszystko pożre deszcz
jest on też zbawicielem miast
teraz i na zawsze.

***
Słowa ukradzione ptakom
nie są słowami zachęty
wolności, ani nadziei
choć ktoś, kto kradnie je po raz
pierwszy, może pomyśleć
że odkrył smak języka bogów
naprawdę jednak
wgryzł się w jabłoń opresji
w korę, nawet nie w owoc
na którym przesiaduje stworzenie
i zapomniał na chwilę, kim jest on
i ptaki, strzępami mięsa
zawieszonymi w powietrzu, aspirującymi
(choć to tylko my) do gracji
ptaki posiadły ją naturalnie
są kolejnym dźwiękiem
przepuszczonym przez filtry
ignorancji, i, jeśli szczęśliwym,
wpisanym w libretto
dżungli.

***
Pierwsze linie brzegowe – kto
dostrzegł karawany, kto nakazał
im ruszyć, jakie siły spętały księżyc – zmuszeni
jesteśmy wierzyć, kawał skały toczący
oceany
co zmusiło do podróży
zastygłe pierwiastki
która molekularna potęga
przejawia się w cyklach
i czyja śmierć
otwiera drzwi przed nowym
które nowe
przychodzi nieproszone
i kto opłaca śmiertelne karnawały, gdzie
pędzą tancerze, po jakich
skalach przemykają muzykanci
kto wybiera słowa
i które usta przemawiają
słońcem
te proste pytania dziecka
zakłopotały niejednego faraona.

***
Faraon stał się
autostopowiczem
w przeciwsłonecznych okularach Brando
przebył galaktykę kolejnymi ciężarówkami
i poznał country od podszewki
całował kierowców jutrzenką
nigdy nie był poważny
pokochał dźwiękostrady
i zebrał gwiazdonośne kwiaty
świętokradztwa
a w kinie drogi odnalazł
słońce, którego bez powodzenia
szukali jego ojcowie – piramidy już nie są
modne, teraz mamy
motocykle
i chcę do końca życia
pisać o nich piosenki
o śmieszny faraonie
czy nie wiesz, że zostało to już
zrobione?
nieważne, odpowiedział – oni wciąż
widzą we mnie władcę.

***
Wędrowiec złożył wspomnienia
w mgławiczną ćmę
wypuszczając ją w zmierzchające niebo
powiedział: szukaj świec
przeznaczeniem wspomnień jest
płonąć, a ja życie w tobie
zmieściłem – ćma mknęła, za
niemy horyzont, czując brzeg
tuż za oknem – tego brzegu
ja nie przekroczę, westchnął wędrowiec
za stary jestem
może któryś kierowca
przechwyci moje ciało
i odstawi je sprawnie do egzotycznej
jamajskiej kostnicy
tak, to byłoby wspaniałe.

***
Muszle i miasto – dalekie tramwaje
podłapały tempo duszy, i na pantografach
niosły jej pieśń, młody
anonimowy poeta znalazł miejsce
usiadł, posłuchał nocy
i z podniesioną głową odszedł
w jej czasze, i pełne wina westybule
śmierci – trwało meksykańskie święto
i mimo, że Europa tętniła własnym
pulsem, wciąż prześwitywała woń
trupiowonnych perfum południa
dzikiego, niesplądrowanego
ostępu, na pustej, podmiejskiej
plaży, za dnia pełnej turystów – zgadnij,
jakie to miasto? – drwią tramwaje, a kto
wsiadł na pokład? Bym przysiągł, że
Artur.

***
Wiadomość komicznej wagi: kupiłem
krawat, wyprałem go w najbielszym odcieniu
bieli i poszedłem na spotkanie Wędrowca
wiele o nim słyszałem
obawiałem się burzy i wieńców kwietniowego
śniegu, w zamian jednak
spotkałem młodego, buńczucznego chłopca
z gitarą i harmonijką ustną
który pisał piosenki w starej,
Amerykańskiej tradycji
dyskutowaliśmy o Farinie i Guthriem,
o Williamsie, a czas płynął miękko
kocim krokiem bluesa
kiedy poznałem jego kobietę i kobiety jego
kobiety – było bardzo miło, a na pamiątkę
dostały krawat, do diaska,
chyba już widziałem ten film
tyle że ja się zaraziłem.

***
W pięknie spienionym oceanie
stoi gargantuiczny głaz, wodorostem
obrośnięty pył, tak stary
i oszlifowany, że aż nierealny – błyska
czasem światłem – odpowiada
Aleksandrii, przemierza wszechświat
w pustych ciałach
niesiony krwią drogi
wciela się w istnienia
istnieje by się wcielać, i uśmiechać
się do chmur – jestem jak one,
spiszcie mój pamiętnik.

Sunday, July 1, 2012

"Gold Leaf"

while volunteers & officers
fought within, before & between
their armies
protesters protested, attorneys attested,
I stoned much further away
from the world
into green things
underwater treasures
looking for exceptions
but I haven’t gone this far
into this heated adventure
like you’ve done, friend,
resurfacing, was just an aquarium
on display in black soap gallery
& I felt so sorry
I forgot to occupy your snowy space
but talk no more of territories,
enough of that
important conversation
dizzying inventions
you said free drinks
three glasses
ray & impact – we play
& ask no questions
mouthpiece eastern combo
naked orchids
already seduces
the audience
machines of color
ruined, left finished
I’ll stay underwater,
no matter how small the pool,
let’s build Atlantis there,
gold leaf