Oko Poezji

Przemyć oko poezji
spłukać się do samego zenitu
zdrzemnąć się do zera
wypoczętym ruszyć w duszę
z gitarą
przechodzony instrument
klisza na kliszy
ale kocham to uczucie
ślizgających się palców
podobnie kobiety, ale na takie uciechy
mnie zwyczajnie
nie stać
a droga dnia
jest zbyt jasna

Przemyć koloryt nieba
utonąć w jego wspaniałomyślności
odlecieć na wyspie jazzu
dalej w archipelag
oko poezji jest zmyłką
trefną historią
nikt nie czyta wierszy
kiedy płonie serce
skupione
na lustrach w barze
musisz wyjechać z Europy
teraz, jak najszybciej
błysk, piorun, zapomnienie

Przemyć podróż
odetchnąć na jej stokach
skoczyć niżej i dalej
niż zbawienna konkurencja
każdy wypatruje szansy z kojotami
kiedy sięga po pióro
i głupcy piszą jak świnie
co powiedział Artaud
tak, czy inaczej w formie
wybitne elektrowstrząsy
dla teoretyka teatru
kto przemył jego rany

Przemyć oko poezji...
i jaki głupiec pozostanie
na posterunku
swojej strzelby, domu, świąt bożego narodzenia
Halloween
i innych bzdurnych okazji
myślę, że nikt
jest ciemno
ja przynajmniej
nie zamierzam tu
zostać