"Nonsense" (New Poem, Polish/English, 29.01.2025).

Bezsenne dni w Kottbusser Tor, ociężałe spektakle światła
dwa razy cisza powtarza skutecznie mantrę pierwszego działa

Czy jest już za wcześnie na sen, może wcale nie kamień
podrygi punkowego bohatera

Kamień toczy ropę z ucha, ucho nastawia się na odbiór radia
w małym poddachowym pokoiku

Kotti śpi, albo udaje czuwanie, jak pilot od TV tamtego ranka
kiedy ktoś przełączył wiadomości na kolor jej ust

I ona stała się ciszą, snem, na który za późno, przechadzałem się z Porterem
po najpodlejszych ulicach, cud, że nikt nie zadźgał mnie
nożem

Trafiłem na koncert The Boots, żony muzyków były zaskoczone
że młody Polak kojarzy coś więcej, niż Lecha Wałęsę

Mam jednak wąsy, choć wtedy ledwo miałem włosy, zgalając wstyd
porannych butów, detoks malinowego księcia

Pisałem "King of Kreuzberg" na jednej serwetce, w kawiarni na szczycie świata
hej, to wygląda jak Sputnik, krzyknęła
rozkładając skrzydła krwi nad chodnikiem

Spadła prosto w czerwoną gwiazdę Alexanderplatz, próbując
pociągnąć mnie za sobą, byłem jednak za ciężki, opity piwem
obżarty pizzą z jalapeno

Teraz wspominam złote dni, które były brunatnym gównem
kolejnego upośledzonego strażnika

Po tej stronie świata zawsze pada deszcz
i Faraon bredzi o życiu

***

Sleepless days in Kottbusser Tor, heavy spectacles of light
the silence effectively repeats the mantra of the first cannon twice

Is it too early to sleep, maybe not a stone at all
the twitches of a punk hero

A stone drains pus from the ear, the ear tunes itself to the radio
in a small attic room

Kotti sleeps, or pretends to be awake, like the TV remote control that morning
when someone switched the news to the color of her lips

And she became silence, a dream that was too late, I walked with Porter
through the meanest streets, it's a miracle that no one stabbed me
with a knife

I came across a concert by The Boots, the musicians' wives were surprised
that a young Pole knows something more than Lech Wałęsa

I do have a moustache, although I barely had hair then, shaving off the shame
of my morning shoes, detox of the raspberry prince

I wrote "King of Kreuzberg" on one napkin, in a cafe on top of the world
hey, that looks like Sputnik, she shouted
spreading wings of blood over the pavement

She fell straight into the red star of Alexanderplatz, trying
to pull me with her, but I was too heavy, drunk on beer
gluttonous on jalapeno pizza

Now I remember the golden days that were the brown shit
of another retarded guard

It always rains on this side of the world
and Pharaoh talks nonsense about life

"Płonie" | Nowy wiersz, 13.01.2025.

Ilekroć wzdychasz do muzy, muza
podnosi odkurzacz - śmieje się z wczorajszego
robotnika, dziś pochłoniętego manią motyli

co zbierasz, podróżniku, nic z tych łódek
nie przepłynie na drugą stronę Nilu
nic z tych piramid pod lodem
nie strawi ognia rozkoszy

może warto odegnać fałsz, wczorajszy postument
artystów, szalonych naukowców
w cyfrowych laboratoriach

wiem, jestem jednym z nich, odkąd gitara akustyczna
wisi na ścianie, nie sięgam po uczciwe nuty
tłumaczę śpiew ptaków na pianino, którego partie odtwarza
mechaniczny śpiewak Dron

błędem jest nadawanie imion ptakom
możesz ukraść ich pieśni, ale nigdy nie polecisz
wyżej niż tanie linie lotnicze do celu

nie ma co płakać, nie ma potrzeby krakać - nic nie dzieje się
wcale, przyczynoskutek obumiera jako nieużywany
element
improwizacje niosą ferwor zachęty, może warto zagrać jeszcze
kilka koncertów

poczekać do wielkiej czterdziestki, wyprowadzić psa
i sprawdzić, czy coś nie
płonie.

***

Whenever you sigh to the muse, the muse
lifts the vacuum cleaner - laughs at yesterday's
worker, today absorbed in the mania of butterflies

what do you collect, traveler, nothing from these boats
will sail to the other side of the Nile
nothing from these pyramids under the ice
will consume the fire of delight

maybe it's worth driving away the falsehood, yesterday's pedestal
of artists, mad scientists
in digital laboratories

I know, I'm one of them, since the acoustic guitar
hangs on the wall, I don't reach for honest notes
I translate bird songs onto a piano, whose parts are played
by the mechanical singer Drone

it's a mistake to give names to birds
you can steal their songs, but you'll never fly
higher than a budget airline to its destination

there's no point in crying, there's no need to croak - nothing happens
at all, the cause-effect dies as an unused
element
improvisations carry the fervor of encouragement, maybe it's worth playing
a few more concerts

waiting until the big forty, taking the dog out
and checking if something's not
burning.